Biraz Kanser Biraz Hayat

Aslında bir sonraki yazım Tuğberk’in hastalığının nasıl teşhis edildiği ile ilgili olacaktı ama servisten (hastanede çocuk onkoloji bölümünün yataklı kısmı) tanıdığımız bir çocuğun hayatını kaybettiğini öğrendik. Günlerdir toparlayamadım kendimi. Günlerdir gözlerimin önünden gitmiyor, o güzel mavi gözlü.. Hayatımda gördüğüm en güzel mavi'lerdi onlar. Beyninde tümör vardı, defalarca tekrarlamasına rağmen hala kendi savaşını veriyordu ailesiyle birlikte. Zamanla yetilerini kaybettiğini söylemişti babası en son karşılaştığımızda ama hala umut vardı, bilirsiniz işte, umut her zaman olmak zorunda. Yoksa insan nasıl yaşar akıl sağlığını kaybetmeden bu durumda.

Bloğu açmaya neden karar verdim? İnsanın hayatında dönüm noktaları vardır. Kendisiyle, sevdikleriyle imtihan edildiği zamanlar vardır. Yaşadığı her acı da en büyük acısını yaşıyor zanneder insan, ta ki bir dahaki sefere daha büyüğü gelene kadar. Sonra her seferinde geri dönüp baktığında diğerleri ne kadar da küçük acılarmış, neden bu kadar üzülmüşüm dersin. Bu böyle acılar katlandıkça devam eder. Ama atasözlerine, dualara bile konu olan bir acı vardır ki, “Allah kimseyi evladıyla sınamasın” duasındaki o “evlat”tır.