Biraz Kanser Biraz Hayat

Bu sabah, daha önce de savaşını görüp okuduğum Lucca'nın babası Umut Özkırımlı'nın Ayşe Arman'a verdiği bir röportajı okudum. İnsanların neden hala kokuyorsun diye sordukları anlamsız sorulara, vermek isteyipte boğazıma düğümlenen cevaplardı Umut hocanın anlattıkları. Onun röportajını da buraya bırakmak istedim. Belki okuyanlar olur da en azından bir kişi daha anlayabilir diye. Umut Hoca'ya da başsağlığı dilerim ve yapmaya çalıştıkları için de güç dilerim. Umarım yapmak istediklerini yapabilir. Kaynak Link: http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/ayse-arman/olu-yavrusunu-kollarinda-tutmasi-kadar-insana-aci-veren-bir-sey-yok-40978713 Ölü yavrusunu kollarında tutması kadar, insana acı veren bir şey yok 7 Ekim 2018 Tüm Türkiye’nin seferber olmasına rağmen, akademisyen Umut Özkırımlı’nın küçük oğlu Lucca hayatını kaybetti... Müthiş bir dayanışma örneğiydi. Bizim, iyi insanlar olduğumuzun kanıtıydı. Küçük bir meleği kurtarabilmek için hepimiz seferber olduk, İsv

Tuğberk’in son durumu için tekrarlama ihtimalinin gerçekliği ile yüzleşince kendimizi uzun bir süre toparlayamadık. Çünkü sürekli onun sağlığı için karar vermek durumundaydık. Ve ben gerçekten sürekli hayati kararlar almaya çalışmaktan ve acaba doğru mu bu karar düşüncelerinin içerisinde kaybolmaktan fena boğuldum. Her şey çok güzel gidiyor, tüm kontroller çok temiz çıkıyor diye sevinirken, Ağustos 2017’de çektirdiğimiz MR ile sarsıldık. MR’ı Memorial Ankara hastanesinde çektirmiştik. Çünkü en son Şubat 2017’de Gazi’de çektirdiğimiz MR’da hem biz hem de Tuğberk çok yıpranmıştı. Doktorlar Tuğberk’in anestezi onayını kaybetmişlerdi, sorumluluğu kendilerine almayıp şimdi gidip bir daha gelmemizi istemişlerdi. Anestezi hocası ile konuşarak ve raporun fotoğrafını çektiğimiz için zor da olsa ikna ederek, MR çekimini gerçekleştirmiştik. Baya tatsız olaylar yaşadığımız için bu sefer daha hızlı ve sıkıntısız geçeceğini düşündüğümüz için özeli denemek istedik. Genel Anestezi olsun, işlemle