Tekrarlaması ya da Tekrarlamaması! İşte Bütün Mesele Bu!
Çok uzun zamandır, bir dosya açıp da buraya yazmak için kendimi toparlayamamıştım.
Haziran 2017’den beri yazmamışım. Aslında önce ara vermem tatillerden dolayıydı.
Ta ki Ağustos 2017’de çektirdiğimiz MR raporunu elimize alana kadar… Raporda yazana göre radyolog Tuğberk’in karaciğerinde en büyüğü 11mm olan çok sayıda nodül görmüştü. Bir de bunları tekrarlayan nöroblastomun metastazı olarak yorumluyor ve daha detaylı tetkik öneriyordu.
İnanamadık, okuyunca… Defalarca okuduk…
Aklıma gelen ilk şey, Tuğberk’i kaybedeceğim oldu. “Allah’ım ne olur oğlumu bizden alma” diye ağlarken eve gidemedim. Birkaç saat sonra kendimi toparladığım da Tuğberk’in yanına gidebildim. Sonra evde duramadım, yüzüne bakamadım, tenine dokunamadım. Sanki her biri son saniyelerimizmiş gibi geliyordu ve ben saatin ilerlemesine, hayatın akmasına isyan ediyordum. Ne olurdu bir önceki gün de kahkaha atarken ki anda kalsaydık ve yüzümüzde kocaman gülümsemelerle donsaydık…
Tuğberk’i kaybedebileceğimizi düşündük, gerçekten de. Çünkü bu lanet hastalık nöroblastom da tekrarlayan vakaların kurtulma şansı çok az. Çünkü çok ağır bir tedaviye başlanıyor ve genel de bu ağır tedaviye dayanamıyor çocuklar. Vücutları bir yerden sonra iflas bayrağını çekip, yoğun bakıma ardından da sonsuzluğa gidiyor… Çok iyi biliyorum, on aylık hastane sürecinde bu şekildeki hastaları gördüm. Annelerin çocuklarının başında ölmelerini beklerken, gene de umutla dua ettiklerini gördüm. Onlar için dua ettim ve oğlumun hastalığı yenip tekrarlamaması için de dua ettim her dakika.
Tuğberk’i kaybedebileceğimi göz göre göre elimizden kayıp gideceğini, ufacık kalarak tüm acı çekmelerine daha da bilinçli halde anne diye ağlamalarına dayanamayacağımı düşündüm. Onun acı çekerken görmek ve çaresizce bunu izlemek çok büyük acıydı çünkü…
Bu sefer dayanamam dedim. Artık iki yıllık bir mazimiz, acı ve tatlı, mutlu ve hüzünlü, zayıf ve güçlü bir sürü anımız, ağız dolusu kahkahalarımız vardı bizim… İçim öyle bir yandı ki anlatamam size…
Çok büyük korkular, süreçler ve tahliller sonucu, Tuğberk’in karaciğerindeki nodüllerin “tümör olmadığını düşündüklerini” ve ultrasonla izleyerek devam etmek istediklerini söylediler. Hala nodüllerin ne olduğunu bilmiyorlar, bilmiyoruz. Aralık 2017’nin ortasında özel bir ilaçla yeniden MR çekimi yapılacak. Tek duamız tekrarlamamış olması ve o görüntülerin sadece iz olmasından ibaret…
Süreçte neler yaşadığımızı, hangi tahliller ve doktor görüşleri sonucu buna nasıl karar verdiğimizi ise başka bir yazı da anlatacağım.
Şimdilik sevgilerimle,
Merve.
Haziran 2017’den beri yazmamışım. Aslında önce ara vermem tatillerden dolayıydı.
Ta ki Ağustos 2017’de çektirdiğimiz MR raporunu elimize alana kadar… Raporda yazana göre radyolog Tuğberk’in karaciğerinde en büyüğü 11mm olan çok sayıda nodül görmüştü. Bir de bunları tekrarlayan nöroblastomun metastazı olarak yorumluyor ve daha detaylı tetkik öneriyordu.
İnanamadık, okuyunca… Defalarca okuduk…
Aklıma gelen ilk şey, Tuğberk’i kaybedeceğim oldu. “Allah’ım ne olur oğlumu bizden alma” diye ağlarken eve gidemedim. Birkaç saat sonra kendimi toparladığım da Tuğberk’in yanına gidebildim. Sonra evde duramadım, yüzüne bakamadım, tenine dokunamadım. Sanki her biri son saniyelerimizmiş gibi geliyordu ve ben saatin ilerlemesine, hayatın akmasına isyan ediyordum. Ne olurdu bir önceki gün de kahkaha atarken ki anda kalsaydık ve yüzümüzde kocaman gülümsemelerle donsaydık…
Tuğberk’i kaybedebileceğimizi düşündük, gerçekten de. Çünkü bu lanet hastalık nöroblastom da tekrarlayan vakaların kurtulma şansı çok az. Çünkü çok ağır bir tedaviye başlanıyor ve genel de bu ağır tedaviye dayanamıyor çocuklar. Vücutları bir yerden sonra iflas bayrağını çekip, yoğun bakıma ardından da sonsuzluğa gidiyor… Çok iyi biliyorum, on aylık hastane sürecinde bu şekildeki hastaları gördüm. Annelerin çocuklarının başında ölmelerini beklerken, gene de umutla dua ettiklerini gördüm. Onlar için dua ettim ve oğlumun hastalığı yenip tekrarlamaması için de dua ettim her dakika.
Tuğberk’i kaybedebileceğimi göz göre göre elimizden kayıp gideceğini, ufacık kalarak tüm acı çekmelerine daha da bilinçli halde anne diye ağlamalarına dayanamayacağımı düşündüm. Onun acı çekerken görmek ve çaresizce bunu izlemek çok büyük acıydı çünkü…
Bu sefer dayanamam dedim. Artık iki yıllık bir mazimiz, acı ve tatlı, mutlu ve hüzünlü, zayıf ve güçlü bir sürü anımız, ağız dolusu kahkahalarımız vardı bizim… İçim öyle bir yandı ki anlatamam size…
Çok büyük korkular, süreçler ve tahliller sonucu, Tuğberk’in karaciğerindeki nodüllerin “tümör olmadığını düşündüklerini” ve ultrasonla izleyerek devam etmek istediklerini söylediler. Hala nodüllerin ne olduğunu bilmiyorlar, bilmiyoruz. Aralık 2017’nin ortasında özel bir ilaçla yeniden MR çekimi yapılacak. Tek duamız tekrarlamamış olması ve o görüntülerin sadece iz olmasından ibaret…
Süreçte neler yaşadığımızı, hangi tahliller ve doktor görüşleri sonucu buna nasıl karar verdiğimizi ise başka bir yazı da anlatacağım.
Şimdilik sevgilerimle,
Merve.
Allah şifa versin minik Tuğberk'e..Dualarım onunla olacak..Sevgiler. F
YanıtlaSilöncelikle allah şifalar versin benim oglum da nöroblastom hastası tüm hastalar için dua ediyorum allahın izniyle hepsi de ileşecek
YanıtlaSil