Saygı Duymanız Yeterli!

Bugün biraz hüzünlüyüm, biraz da öfkeli.

Allah’a şükür Tuğberk’in kontrolleri temiz çıkıyor ve birkaç gün sonra kemoterapi biteli bir yıl olacak. Her şey yolunda. Ama kanserden ölen çocukların haberlerini alıyorum, kendimi toparlayamıyorum.

Ve yolunda olmayan ve hala zorlandığım bazı şeyler var. Mesela çevremizdeki insanların davranışları, bakış açıları, sözleri gibi.


Tuğberk’in keyifli ve sağlıklı görünmesinden dolayı herkes “oo tamam ya atlattı, daha ne stres yapıyorsunuz” moduna geçip, patavatsızca bu cümleleri devam ettirebiliyorlar. Oysa ki atlatmadı, ve ömür boyu atlatmayacak. Çünkü ömür boyu her an tekrar etme riskini taşıyor. Her an yeniden tedaviye başlamamız ya da onu kaybetme riskimiz var. Sinirlenmeden içimden tek bir kelime ile kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum “bilmiyorlar”. Bizim yaşadığımız durumu aynı durumu tecrübe etmişler kişiler dışında kimse anlayamaz . Ve maalesef bu durumu yaşamayan insanlara saygı göstermek çok zor geliyor.

Kanser dışarıdan görünen bir hastalık değil ki, demekten dilimde tüy bitti. Son evreye gelmiş hastalar da bile genel de tümörlerin organları kaplayıp işlev bozukluğu yaşatmasından dolayı tespit edebiliyorlar. Bunu anlatamıyorum insanlara. Ve maalesef ki bir kere yendi diye, tekrar gelmeyecek diye bir durum yok. Keşke olsa… Ben istemez miyim oh çekmeyi, rahatlamayı… Ama kanser öyle bir hastalık değil. Anlatamıyorum o insanlara ve içten içe öfkeleniyorum bu tarz konuşmalarda.

Çevreden dıdısınının dıdısının çocuğununa da kanser teşhisi konulması ve “bak herkes de oluyor” denmesini de ben anlayamıyorum. Amaç ne ki burada? Ne demeye çalışıyorsunuz? Herkes de olan bir hastalık olunca, benim çocuğum iyileşiyor da benim mi haberim yok. Yaşadıklarımız geçiyor mu, hafifliyor mu o zaman?

Ayrıca Türkiye’de yaklaşık 23 milyon çocuk (TÜİK) var. Ve her yıl bu çocukların sadece 3000 tanesine teşhis konuluyor. Yani her 7.700 çocuktan 1’ine kanser teşhisi konuluyor. Bana pek herkes de varmış gibi gelmedi.

Beni anlayamazsınız dediğimde, yada hijyen konusunda öpmeyin, dokunmayın, ellerinizi yıkayın dediğimde yada hasta var mı diye sorduğumda anlamsız ve alaycı bakışlar karşısında hissetiklerimi tarif etmeye kelime bulamıyorum.

Anlayamazsınız, Çünkü;

Sizin hiç 2 aylık bebeğinize kanser teşhisi konuldu mu?

Siz daha anneliğe babalığa bile alışamamışken, bebeğinizi ölümcül bir hastalıkta buldunuz mu?

Siz hiç gecelerden sabahlara kadar çocuğunuzun acı çekmelerden dolayı ağlamalarını dinlemek ve buna kapalı kapılar ardında dayanmak zorunda kaldınız mı?

Siz ilk bir yıl boyunca çocuğunuzu bir maskenin ardından sevdiniz mi? Bir yıl boyunca yeni bebeğinizi kucaklayamamak, öpememek zorunda kaldınız mı?

Siz dışarı çıkarken bebek çantanıza bezden önce port iğnesi, baticon, gazlı bez, enjektör, idrar torbası, maske ve dezenfektan koydunuz mu?

Siz bebeğiniz iki aylıkken yaşadığınız en büyük sorunun gaz değil de nefes alabilmesi olduğunu fark edip şükür ettiniz mi?

Siz hiç 7 ay boyunca bebeğim ölecek mi yaşayacak mı ve yaşama şansı nedir diye doktorların ağzına baktınız mı?

Siz hiç biyopsiden çıkan bebeğinizin karnına kum torbası tuttunuz mu aynı zaman da anesteziden uyanmaya çalışırken ki halinde?

Doktorlar size hiç bebeğinizin en az 2000 olması gereken nötrofil değerinin 13, ve ortalama 300.000 olması gereken trombosit sayısının 11.000 olduğunu bu yüzden “sakın ağlatmayın, çok ağlamasında bile iç kanama geçirir, durduramayız” dedi mi? Sizin çocuğunuzun ağlaması hiç hayati bir risk oldu mu onun için?

Ve bu süreçte acil kan lazım diye telefonlara sarılıp, tanımadığınız insanlardan yardım beklediniz ve ömür boyu minnet duyacağınız bu insanlarla tanıştınız mı?

Siz çocuğunuzun hiç kan değerleri sıfırlandı ve telefonunuzun üzerindeki mikroplar bile onun için ölümcül oldu mu?

Siz kaç kere çocuğunuzun başında genel anesteziden uyanmasını beklediniz ve dualar ettiniz bir hasar kalmadan uyansın diye?

Siz hiç bebeğinizin yürümesinden çok yaşayabilmesini beklediniz mi?

Siz hiç geceler boyunca makinalara bağlanan bebeğinizin başında yaşasın, bu geceyi atlatabilsin diye dualar edip, sayısız gece bu şekilde uykusuz kaldınız mı?

Siz hiç bebeğinizin o minicik kalbinin taşikardi olmasını bekleyip saatlerce gözünüzü monitörden ayırmadınız ve her seferinde hemşireye doktora koştunuz mu?

Doktorlar hiç size, o kadar da sevinme durumu çok iyi değil dedi mi bebeğinizin yaşama umudu için?

Siz hiç bebeğinizle aynı hastalığa sahip başka çocukların ölmeyi beklediğini ve annelerinin başındaki durumlarını izlediniz mi?

Siz hiç bir doktorun bebeğinizle aynı hastalığa sahip annesine “üzülme onun yeri cennette hazır, yapabileceğimiz bir şey yok artık” dediğini duydunuz mu ve o anneyi gördünüz mü? Ve aynı şeyin kendi başınıza da gelebileceğinin çok da uzak bir ihtimal olmadığını yaşadınız mı?

Sizin çocuğunuz bir kere yense bile ömür boyu defalarca tekrar edebileceği ve her seferinde daha ağır tedavilere, ilaçlara maruz kalacağı ölümcül bir hastalığa yakalandı mı?

Siz hiç ömür boyu evladınızı bir hastalıktan kaybetme stresini sadece bir gün yaşadınız mı?

Siz hiç en azından bebeğimin bu ölümcül hastalığı için birkaç tedavi çeşidi var diye Allah’a şükrettiniz mi? En azından tedavi alabiliyor ve az/çok da olsa iyileşme şansı var diye sevindiniz mi?

Siz hiç evladınıza karşı kendinizi çaresiz hissettiniz mi, ağrılardan inlerken, yemek yiyemezken ama açlıktan ağlarken ve deva umarcasına gözünüzün içine bakarken?

Siz hiç bebeğinizle güzel bir anı geçirdiğinizde bir anda yüreğinize çöken, “ya bu son güzel anımızsa” gerçeğine maruz kaldınız mı? Ve bununla aylarca yaşadınız mı?

Diye sorarım size ve uzar gider bu liste sayfalarca…

Siz eğer bunları yaşamadıysanız, eğer çocuğunuza ölümcül bir hastalık teşhisi konulmadıysa, beni anlayamazsınız. Şuan hatırlayamadığım ama "Eğer benimle aynı yollardan ve zorluklardan geçmediyseniz, beni eleştiremezsiniz" diyen bir söz vardı. Bende bu yüzden diyorum ki, beni eleştirmeye yada yargılamaya bir gram hakkınız yok.

Tek yapmanız gereken saygı duymak.